Meer dan corporaal

Naast het corporale karakter van Njord was er meer dat de dames aantrok tot Njord. Er waren er door Njord sinds haar bestaan al vele successen geboekt in het wedstrijdroeien, wat de vereniging aan de Morsweg een aantrekkelijke optie maakte.

Naast het corporale karakter van Njord was er meer dat de dames aantrok tot Njord. Er waren er door Njord sinds haar bestaan al vele successen geboekt in het wedstrijdroeien, wat de vereniging aan de Morsweg een aantrekkelijke optie maakte. Na een stevige ALV, waar de gemoederen hoog op liepen en enkele dames zelfs vroegtijdig vertrokken, was de kogel door de kerk. Zoals gezegd, zouden zes succesvolle ouderejaars wedstrijddames zich aansluiten bij Njord, terwijl vereniging De Vliet - nog altijd als zelfstandige vereniging - haar nieuwe loods zou bouwen op het terrein in Leiderdorp (waar zij in 1974 alsnog opging in Asopos). Tot op heden verblijft daar A.L.S.R.V. “Asopos De Vliet’’. Een van onze Njord “Dames van het Eerste Uur’’, Nelleke Elferink die als oud-roeister en coach bij De Vliet vertrok, herinnert zich hoe dubbel dat voelde. Aan de ene kant lieten ze hun eigen geliefde vereniging achter, terwijl ze ook achter de keuze stonden om zich bij Njord aan te sluiten. Treffend vatte ze dat gevoel samen: “We voelden ons dissidenten.’’

Niet alle wedstrijd roeiende dames van De Vliet vonden direct hun weg naar de Morsweg. Elisabeth Tellegen volgde haar verenigingsgenoten eerst naar Leiderdorp. Aldaar merkte ze dat ze niet aan haar roeitrekken kwam, omdat haar coaches en de meeste wedstrijd roeisters van De Vliet naar Njord vertrokken waren. Niet veel later, een jaar om precies te zijn, besloot zij zich toch aan te sluiten bij Njord waar zij succesvolle roei jaren gekend heeft: ze roeide in 1974 bijvoorbeeld op het WK in Nottingham.

De mannen van Njord wilden de dames maar al te graag hebben. Er schijnt, in de periode voorafgaande aan de definitieve verhuizing, zelfs een heuse lobby gaande te zijn geweest om de wedstrijd dames over te halen zich bij Njord aan te sluiten. Dat zou ermee te maken gehad kunnen hebben dat Njord magere jaren achter de rug had: er werden weinig blikken behaald en de ledenaantallen liepen terug. Daarnaast werd er vanuit de Universiteit Leiden druk uitgeoefend op verenigingen om zich open te stellen voor vrouwen.

Nadat de vrouwen van De Vliet hun laatste wedstrijd van het seizoen hadden gevaren en hadden besloten zich aan te sluiten bij Njord, gingen ze eropuit. Op een zomerse namiddag tijdens de introductieweek gingen ze langs op Njord. Op initiatief van bootsman Maarten de Lange ontstond spontaan een borrel. De Lange regelde dat er een werkactie kwam, waarvan de opbrengsten zouden worden gebruikt voor de aankoop van de eerste dames-acht: de Gefjun. Ook werd er een dubbelvier aangekocht - aangeboden door Oud Njord - en een kleedkamer voor de dames ingericht. De openstelling pastte Njord goed en voor de eerste echte Njord dames lichting in 1971 was niet eens merkbaar dat Njord nog maar net open was voor vrouwen. Helma Neppérus, als eerstejaars bij Njord aangekomen en daarna vrijwel direct doorgestroomd naar de ouderejaars dames acht die internationaal furore maakte, weet te vertellen: “Wij wisten niet eens dat Njord nog maar net was opengesteld, dat was gewoon zo.’’

Dat het gemengde karakter van Njord vrijwel meteen natuurlijk aanvoelde, betekent niet dat de dames van De Vliet en de mannen van Njord niet aan elkaar hoefden te wennen. Wanneer culturen zich mengen, botst het nog weleens. Naar eigen zeggen waren de dames op De Vliet gewend aan een democratische en wat meer informele bestuursstijl, terwijl op Njord meer hiërarchie gebruikelijk was. Het bleek op Njord aanvankelijk niet vanzelfsprekend dat de roei(st)er met de meeste potentie in de beste boot zat: eerst moesten er gouden blikken worden behaald. En in welke kleur moesten de dames gaan roeien? De heren waren gewend aan het wit, terwijl de dames het lichtblauw bleken te prefereren. Slaande ruzies over dergelijke zaken waren gelukkig eerder uitzondering dan regel en al gauw konden er in goed overleg afspraken gemaakt worden over de technische lijn, de terbeschikkingstelling van boten aan ambitieuze en getalenteerde roeiers en de kleur van het wedstrijdtenue. De heren zouden hun stralend witte hemden behouden, terwijl de dames voortaan zouden schitteren in het lichtblauw. Dat houdt tot op heden stand, en zo ook de prettige verhoudingen tussen de Njordmannen en -dames!