Suikerpot uit Iran

Er wordt in Iran veel thee gedronken, vaak sterk gezoet met suiker. Het is een moment van rust, even samen zijn, even bijkletsen. “Het is opvallend, bij allemaal, hoe vaak zij niet worden gebeld door hun familie. Dat is ongelooflijk, veel meer dan hier in Nederland. Bijna elke dag moet je wel je broers of zussen spreken.”

En ook Ans, Dick en de jongens moeten regelmatig voor de camera verschijnen om alle familieleden te ontmoeten. Toen iemand uit de vriendenkring naar Iran zou gaan, besloten Ans en Dick om hun vriendin wat geld toe te steken om daar aan Saeeds familie te schenken. Ze kwam terug met allemaal kadootjes uit Iran, waaronder dit suikerpotje. “Voor mij is dit een kleine groet uit Iran. Dat we iets tastbaars van hen kregen, na alleen maar een paar keer groeten tijdens een videogesprek, daar ben ik heel trots op. Het staat altijd op de tafel in de woonkamer.”

Zoals gebruikelijk is in Iran, drinken Saeed, Haide en Fardin hun thee uit een glas. Het zijn van die gewoontes uit je cultuur die je nooit helemaal los kan laten. Ans drinkt haar thee zoals gebruikelijk is in Nederland uit een mok. Om dat soort kleine verschillen lachen ze vaak met elkaar.

“Dit heb ook geleerd van het Farsi: als je gaat bellen, dan val je niet zomaar met de deur in huis. Eerst vraag je hoe het met iemand gaat, dan hoe het met de kinderen gaat, afgewisseld door dankbetuigingen en zegenwensen. Pas na een rits aan beleefdheden vertel je wat uit jezelf of stel je de echte vraag.”

“Dus ik heb een keer gehad dat Saeed hier was blijven eten. Was hij net naar huis gegaan, krijg ik verdorie in het nieuws door dat er een aardbeving was geweest in het gebied waar zijn familie woont in Iran. Dus ik bel op: “Saeed, er is een aardbeving!” – “Hoi Ans, hoe gaat het met je?” – “Huh, Saeed, je komt net bij ons vandaan. Ja, het gaat goed.” – “Oh, en met de jongens ook alles goed?” – “Ja, Saeed! Ik wil wat vertellen, er is een aardbeving in het gebied van je ouders, kijk snel naar het nieuws!” En toen pas kwam het echt door.”