De doos

Een doos met kleren herinnert Haide aan haar dierbaren die niet meer bij haar zijn. Ze herinnert zich die dag nog goed. Het was vroeg in de morgen, en ze was net wakker. Ze keek op haar telefoon en zag een bericht van haar ex-man. Het gevoel wat haar toen overviel was het ergste gevoel in de wereld, vertelt Haide, erger dan de boottocht naar Griekenland, erger dan de eerste nacht in Duitsland, en erger dan alle asielzoekerscentra. Ze kon niet geloven wat ze las en maakte snel Fardin wakker. Hoe vaak Fardin ook zei dat het niet waar was, kon Haide ‘in haar hart voelen dat er iets mis was’. En het was waar. De man van haar zus was eerder in de ochtend naar het huis gegaan en haar ouders neergeschoten. Haide ontdekte dat twee van haar zussen ook vermoord waren die dag, en haar dochter Edrina was had meerdere schotwonden. Zij heeft het overleefd, maar zal nooit meer haar lichaam normaal kunnen gebruiken.

Een jaar na de dood van haar familieleden reisde Haide af naar Turkije om haar andere zussen te ontmoeten. Toen ontving ze de doos met kleding. Ze had haar zussen gevraagd van elk van hun verloren familieleden een kledingstuk mee te nemen, iets dat haar vanaf toen elke dag aan hen zou herinneren. Het eerste dat Haide elke doet wanneer ze opstaat, is de kledingstukken uit de doos tevoorschijn halen en aan ze ruiken. Het roept beelden op van de dierbaren die ze zo mist. Ze hoeft niet eens haar ogen te openen om te weten wiens kledingstuk ze vastheeft, ‘dat zit allemaal in de geur’. In deze kleine doos zitten al haar herinneringen aan haar ouders en haar zussen: een shirt, een sjaal, een jurk, en een Koerdische sjaal voor om je middel.